-
1 fimum
fimum, ī, n. u. fimus, ī, m. (zu foeteo, übelriechen, stinken), der Mist, Dünger, I) eig.: stabuli, Lucil.: bubulum, Liv.: caprinum, ovillum, Plin.: asini, Plin.: arida saturare fimo pingui sola, Verg.: caeno fimoque vultum alcis incessere, Aur. Vict.: fimo turpi maximam explere famem, Phaedr.: fimum reddere, misten (v. Tieren), Col.: fimum fistulatim excutere (von einem Tiere), Apul. – II) übtr., Kot, Schmutz, Verg. Aen. 5, 333 u. 358. – / fimum sicher bei Plin. 28, 174 u. ö. a. Ser. Sammon. 721. Lact. de opif. dei 11, 20. Plin. Val. 2, 35 u. 49: fimus als masc., Ser. Sammon. 354. Charis. 32, 1: als fem. im Abl.: liquidā fimo, Apul. met. 7, 28.
-
2 pabulor
pābŭlor, āri, ātus sum - intr. - [st2]1 [-] paître, pâturer. [st2]2 [-] manger, se nourrir. [st2]3 [-] fourrager, aller au fourrage. [st2]4 [-] aller aux provisions. [st2]5 - tr. - fumer (un végétal). - angustius pabulari, Caes. BC. 1, 59: fourrager dans un espace assez restreint. - prodimus pabulatum, Plaut. Rud. 295: nous allons chercher notre subsistance (à la pêche). - fimo pabulandae sunt oleae, Col. 5, 9, 13: il faut fumer les oliviers.* * *pābŭlor, āri, ātus sum - intr. - [st2]1 [-] paître, pâturer. [st2]2 [-] manger, se nourrir. [st2]3 [-] fourrager, aller au fourrage. [st2]4 [-] aller aux provisions. [st2]5 - tr. - fumer (un végétal). - angustius pabulari, Caes. BC. 1, 59: fourrager dans un espace assez restreint. - prodimus pabulatum, Plaut. Rud. 295: nous allons chercher notre subsistance (à la pêche). - fimo pabulandae sunt oleae, Col. 5, 9, 13: il faut fumer les oliviers.* * *Pabulor, pen. corr. pabularis, pabulari. Caesar. Quand les gents de guerre vont aux fourrages pour leurs bestes, Fourrager.\Pabulari. Colum. Paistre.\Pabulari oleas fimo. Columella. Nourrir de fiens les oliviers, Les fumer. -
3 fimum
fimum, ī, n. u. fimus, ī, m. (zu foeteo, übelriechen, stinken), der Mist, Dünger, I) eig.: stabuli, Lucil.: bubulum, Liv.: caprinum, ovillum, Plin.: asini, Plin.: arida saturare fimo pingui sola, Verg.: caeno fimoque vultum alcis incessere, Aur. Vict.: fimo turpi maximam explere famem, Phaedr.: fimum reddere, misten (v. Tieren), Col.: fimum fistulatim excutere (von einem Tiere), Apul. – II) übtr., Kot, Schmutz, Verg. Aen. 5, 333 u. 358. – ⇒ fimum sicher bei Plin. 28, 174 u. ö. a. Ser. Sammon. 721. Lact. de opif. dei 11, 20. Plin. Val. 2, 35 u. 49: fimus als masc., Ser. Sammon. 354. Charis. 32, 1: als fem. im Abl.: liquidā fimo, Apul. met. 7, 28. -
4 turpis
turpis, e [st1]1 [-] laid, vilain, difforme, hideux, repoussant. - spectare turpes, Plaut.: contempler des personnes laides. - pes turpis, Hor.: pied contrefait. - turpes morbo viri, Hor. C. 1, 37, 9: hommes défigurés par la maladie. - turpia membra fimo, Virg. En. 5: membres souillés de boue. [st1]2 [-] honteux, déshonorant, indigne, ignoble, infâme. - fuga turpis, Cic.: fuite honteuse. - homo turpissimus, Cic.: le dernier des hommes. - nihil turpe dictu, Cic. Fam. 9, 22, 1: rien qu'il soit honteux de dire. - turpe (est) + inf.: c'est honteux de. - nihil est turpius quam bellum gerere, Cic. Lael. 21, 77: rien n'est plus honteux de faire la guerre. - quid turpius quam illudi, Cic. Lael. 99: quoi de plus honteux que de se laisser jouer. - habere quaestui rem publicam turpe est, Cic. Off. 2, 22, 77: trafiquer de la chose publique est une honte. - turpe, is, n.: chose honteuse, honte, infamie. - turpe senilis amor, Ov. Am. 1, 9, 4: c'est chose honteuse que l'amour chez un vieillard. - quod quidem mihi videtur esse turpissimum, Cic. Tusc. 2, 4, 12: et cela, me semble-t-il, est le comble de l'infamie. - nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius, Cic. Fin. 4, 27, 75: il n'y a rien de plus honnête que ce qui est honnête, ni rien de plus honteux que ce qui est honteux. - honesta et turpia virtutis ac malitiae societas efficit, Sen. Ep. 31, 5: l'honnête et le honteux résultent de leur association, l'un avec la vertu, l'autre avec le vice. [st1]3 [-] licencieux, indécent, obscène. - turpe, adv.: honteusement; d'une façon indécente. - turpe incedere, Catul. 42, 8: marcher indécemment, avoir une démarche indécente.* * *turpis, e [st1]1 [-] laid, vilain, difforme, hideux, repoussant. - spectare turpes, Plaut.: contempler des personnes laides. - pes turpis, Hor.: pied contrefait. - turpes morbo viri, Hor. C. 1, 37, 9: hommes défigurés par la maladie. - turpia membra fimo, Virg. En. 5: membres souillés de boue. [st1]2 [-] honteux, déshonorant, indigne, ignoble, infâme. - fuga turpis, Cic.: fuite honteuse. - homo turpissimus, Cic.: le dernier des hommes. - nihil turpe dictu, Cic. Fam. 9, 22, 1: rien qu'il soit honteux de dire. - turpe (est) + inf.: c'est honteux de. - nihil est turpius quam bellum gerere, Cic. Lael. 21, 77: rien n'est plus honteux de faire la guerre. - quid turpius quam illudi, Cic. Lael. 99: quoi de plus honteux que de se laisser jouer. - habere quaestui rem publicam turpe est, Cic. Off. 2, 22, 77: trafiquer de la chose publique est une honte. - turpe, is, n.: chose honteuse, honte, infamie. - turpe senilis amor, Ov. Am. 1, 9, 4: c'est chose honteuse que l'amour chez un vieillard. - quod quidem mihi videtur esse turpissimum, Cic. Tusc. 2, 4, 12: et cela, me semble-t-il, est le comble de l'infamie. - nec honesto quicquam honestius, nec turpi turpius, Cic. Fin. 4, 27, 75: il n'y a rien de plus honnête que ce qui est honnête, ni rien de plus honteux que ce qui est honteux. - honesta et turpia virtutis ac malitiae societas efficit, Sen. Ep. 31, 5: l'honnête et le honteux résultent de leur association, l'un avec la vertu, l'autre avec le vice. [st1]3 [-] licencieux, indécent, obscène. - turpe, adv.: honteusement; d'une façon indécente. - turpe incedere, Catul. 42, 8: marcher indécemment, avoir une démarche indécente.* * *Turpis, et hoc turpe, contrarium Pulchro. Ad corpus et ad animum refertur. Vilain, Laid, et Difforme, Deshonneste.\Fuga turpis. Cic. Deshonneste.\Praeceptor turpis. Quintil. Meschant.\Turpe caput. Virgil. Grand.\Turpis. Sallust. Cruel. -
5 fimus
-
6 fimum
fĭmus, i (also fĭmum, i, n., Plin. 28, 17, 70, § 234 sq.; 29, 5, 32, § 101; 30, 9, 23, § 76; Lact. Opif. D. 11, 20: fimo, abl. fem., Apul. Met. 7, p. 200 fin.), m. [Sanscr. dhūmas, smoke; dhū-lis, dust; cf. Gr. thu-, thunô, thuma, thuos; Lat. sub-fīo, sub-fimen; Germ. Dunst; Engl. dust], that which fertilizes or manures, dung, ordure, excrement (only in the sing., Diom. p. 314 P.; for syn. cf.: stercus, merda, quisquiliae).I.Lit., Verg. G. 1, 80; Col. 2, 14, 4; 3, 11, 4; Plin. 28, 17, 71, § 235; 30, 9, 23, § 76:II.caballinus,
id. 29, 5, 32, § 102; Liv. 38, 18, 4:fimo si quis aliquem perfuderit,
Paul. Sent. 5, 4, 13. — -
7 fimus
fĭmus, i (also fĭmum, i, n., Plin. 28, 17, 70, § 234 sq.; 29, 5, 32, § 101; 30, 9, 23, § 76; Lact. Opif. D. 11, 20: fimo, abl. fem., Apul. Met. 7, p. 200 fin.), m. [Sanscr. dhūmas, smoke; dhū-lis, dust; cf. Gr. thu-, thunô, thuma, thuos; Lat. sub-fīo, sub-fimen; Germ. Dunst; Engl. dust], that which fertilizes or manures, dung, ordure, excrement (only in the sing., Diom. p. 314 P.; for syn. cf.: stercus, merda, quisquiliae).I.Lit., Verg. G. 1, 80; Col. 2, 14, 4; 3, 11, 4; Plin. 28, 17, 71, § 235; 30, 9, 23, § 76:II.caballinus,
id. 29, 5, 32, § 102; Liv. 38, 18, 4:fimo si quis aliquem perfuderit,
Paul. Sent. 5, 4, 13. — -
8 saturo
I.Lit.:B.animalia duce naturā mammas appetunt earumque ubertate saturantur,
Cic. N. D. 2, 51, 128:armenta,
Verg. A. 8, 213:nec cytiso saturantur apes,
id. E. 10, 30:caede leones,
Ov. M. 10, 541; id. Am. 2, 16, 25:testudines,
Plin. 9, 10, 12, § 36:saturabat glebula talis Patrem ipsum,
Juv. 14, 166:famem,
i. e. to satisfy, appease, Claud. Phoen. 13; Vulg. Deut. 14, 29 et saep. —Transf., in gen., to fill, furnish abundantly, saturate with a thing ( poet. and in post-Aug. prose):II.nec saturare fimo pingui pudeat sola,
Verg. G. 1, 80:novalia stercore,
Col. 2, 9, 15:betam multo stercore,
Pall. Febr. 24, 10:jejunia terrae fimo, Col. poët. 10, 82: culta aquis,
i. e. to water, irrigate, Mart. 8, 28, 4; cf.: pallam Tyrio murice, to saturate, to dye or color richly, Ov. M. 11, 166; Mart. 8, 48, 5; Claud. in Ruf. 1, 208:capillum multo amomo,
to anoint, Stat. S. 3, 4, 82:tabulas pice,
to smear, cover, Vitr. 10, 11 fin.; cf.:aditus murium querno cinere,
Pall. 1, 35, 11:horrea,
to fill, stuff, Lucil. Aetn. 266.—Trop.A.In gen., to fill, satisfy, content, sate:* B.mens erecta saturataque bonarum cogitationum epulis,
Cic. Div. 1, 29, 61:homines saturati honoribus,
id. Planc. 8, 20:ex eorum agris atque urbibus expleti atque saturati cum hoc cumulo quaestus decederent,
id. Verr. 2, 3, 42, § 100:saturavi perfidiam et scelus proditorum,
id. Dom. 17, 44; Cat. 64, 220:saturavit se sanguine civium,
Cic. Phil. 2, 24, 59:crudelitatem,
to satisfy, sate, id. Vatin. 3, 6.—In a Gr. construction: Juno necdum antiquum saturata dolorem, not yet satisfied or assuaged, Verg. A. 5, 608.—In partic., subject. (for the usu. satio), to cause to loathe, to make weary of or disgusted with a thing: hae res vitae me saturant, * Plaut. Stich. 1, 1, 18.—Hence, sătŭ-rātus, a, um, P. a. (acc. to I. B.); of color, full, rich:color saturatior,
Plin. 21, 8, 22, § 46. -
9 confoedo
cōn-foedo, āvī, ātum, āreиспачкать, измазать (liquidā fimo aliquid Ap) -
10 fimum
-
11 oblinio
ob-linio, —, —, īre1) обмазывать (misto fimo cum cinĕre aliquid Col)2) замазывать ( veritatem Ambr) -
12 pabulor
pābulor, ātus sum, āri depon. [ pabulum ]2) пастись на подножном корму или поедать фураж ( capella pabulatur Col)4) подкармливать, унавоживать ( fimo pabulandae sunt oleae Col) -
13 saturo
āvī, ātum, āre [ satur ]1) насыщать, кормить, поить досыта ( animalia ubertate mammarum C)2)necdum saturata dolorem (acc. graec.) V — ещё не выместившая свой гнев (Юнона)б) пропитывать ( pallam murĭce O)s. sola fimo V — обильно удобрять почву3) удовлетворять ( odium suum C)s. aliquem honoribus C — осыпать кого-л. почестями4) пресыщать, наскучивать, надоедать -
14 spargo
sparsī, sparsum, ere1) сыпать, рассыпать ( nummos populo C): сеять ( semina humo O)2) брызгать, разбрызгивать, кропить ( aquas V)3)а) бросать ( fulmina in terras O)б) отбрасывать прочь, удалять ( Alcīden ab Argis VF); метать ( tela per Achīvos V)4)а) рассеивать, разгонять ( aper canes spargit O); взрывать, поднимать ( pedibus arenam V); распылять, расточать, растрачивать (tempus Sen; sc. bona H): распределять, рассылать ( exercĭtum per provinciam T)se in fugam s. L — бежать врассыпную, разбегатьсяб) широко раскидывать, распускать ( cupressus spargit ramos PM)5) разлучать ( fratres Just); разделять, расчленять (legiōnes T; genĕra in species PM): разрывать, рассекать ( corpora O)s. bellum T — вести войну в разных местах6) осыпать, усыпать ( humum foliis V); усеивать ( caelum astris O); обрызгивать, окроплять ( aliquid lacrimā O); орошать ( imbribus terras Sen); мочить, увлажнять, омывать ( corpus fluviali lymphā V); покрывать ( virgulta fimo V): заливать ( terras lumine V)7) увешивать, украшать ( porticum tabellis O); разносить ( nomen alicujus per urbes O); распространять (odorem H; перен. dementiam — sc. suam — in proximos Sen) -
15 turpis
e1) безобразный, отвратительный (aspectus deformis atque t. C; vestītus Ter); уродливый ( pes H); обезображенный ( morbo H)2) испачканный, замаранный ( fimo V)3) обезображивающий, отталкивающий ( scabies V)4) позорный, постыдный, низкий ( vita C); гнусный, отвратительный (crimen, facĭnus C; spectaculum Sen); непристойный, недостойный, бесчестный (libīdo C; verbum Ter); презренный ( formīdo mortis C) -
16 voluto
avī, ātum, āre [intens. к volvo ]1) катить, катать ( amphoras per terram Col); скатывать ( pilas e fimo PM)2) катиться, струиться ( amnis per saxa volutans O)3) med.-pass. volutari, реже se volutare вращаться ( circum terram C); кататься, валяться (in pulvere Vr, PM; in luto Vr, C)ad pedes rhH., C или genibus V alicujus (alicui) volutari — броситься к чьим-л. ногам, припасть к чьим-л. коленям4) погрязать, коснеть ( in omni genere flagitiorum C)5) возиться, общаться, якшаться ( cum scortis C)6) издавать, испускать (vocem, murmura V; v. verba confusa O)7) исследовать, рассматривать, обсуждать ( condiciones cum aliquo L)v. in pectore Pl или (in) animo C, L, QC, T, secum (animo) L, intra animum T, mente Lcr, suo cum corde или secum corde V — тщательно обдумыватьvolutatus in aliquā re C — обладающий опытом в чём-л., хорошо знакомый с чем-л.volutatus in veteribus scriptis C — хорошо знакомый со старой литературой, начитанный -
17 circumaggero
circum-aggero, āre, ringsherum häufeln, terram, Col.: fimo radices, Plin.
-
18 cubitus [2]
-
19 exspuo
ex-spuo (expuo), spuī, spūtum, ere, ausspeien, I) intr.: ter, Petron.: tussire et exspuere crebro, Quint. – II) tr.: 1) eig.: sanguinem, Cels. u. Plin.: pus, Cels.: praerosam linguam dentibus in os tyranni, Plin.: primum ab ore sanguinem exspuere, deinde ex stomacho cruorem reicere, Scrib. Larg. – 2) übtr., auswerfen, von sich geben, -lassen, -schaffen, a) v. leb. Wesen: spiritum, Sen.: vitam, Sen. poët.: rationem ex animo, Lucr.: miseriam ex animo, verbannen, Ter. – von Tieren, hamum (v. Fischen), Ov.: eum rorem (Purpurfarbe), Plin. – b) v. Lebl.: lacrumam (v. den Augen), Plaut.: carbonem, aussprühen (v. der Fackel), Plin. – v. Gewässern, alqm spumantibus undis, Catull.: quidquid Tagus exspuit auri, Lucan.: fimo similia exspuuntur in litus purgamenta, Plin.
-
20 insuper
īn-super, I) Adv.: A) eig.: 1) oben darauf, ins. camera lapideis fornicibus vincta, Sall.: ins. inicere centones, Caes., humum, Liv.: ferrum ins. iactare, Cato: cumulatis in aquas sarcinis ins. incumbere, Liv.: ins. bipedales trabes immittere, Caes.: cecĭdit et sonitum simul ins. arma dederunt, Enn. fr. – 2) von oben her, gravis ins. ictus, Lucan.: iugum ins. imminens, Liv.: specus multo ins. fimo onerare, Tac. – B) übtr., obendrein, noch überdies, Komik., Liv. u.a.: ins. etiam od. etiam ins., Komik., Cornif. rhet. u. Liv.: insuper quam, Liv. – insuper habere, für überflüssig halten = nicht beachten, mißachten, verschmähen, eam constantiam non ins. habere, Gell. 1, 19, 8: ins. hab. lacrimas, Apul. met. 4, 25: visus es mihi ins. habuisse, uti etc., Fronto ad M. Caes. 4, 3. p. 65, 13 N.: non ins. hab. m. folg. Infin., Gell. 4, 1, 18. – II) Praep. m. Acc., oben darauf auf, ins. arbores trabem planam imponito, Cato: ins. coronas simae faciendae sunt, Vitr.: ins. lumbos meos insiliens, Apul. – / Lucr. 6, 192 u. 6, 521 wird aliis, sowie Verg. Aen. 9, 274 his richtig als Dativ genommen.
См. также в других словарях:
Fimo — is a name for a brand of polymer clay made by Eberhard Faber. According to a 2002 U.S.PIRG report Fimo contains polyvinyl chloride (PVC) mixed with phthalate. Though other brands of polymer clay exist, Fimo is the best known. The material comes… … Wikipedia
Fimo — ist eine Modelliermasse, die von dem Unternehmen Staedtler hergestellt wird. Bis einschließlich 2009 stellte die Firma Eberhard Faber GmbH die Modelliermasse der Marke Fimo her. Laut Herstellerangaben besteht Fimo aus PVC und phthalatfreien… … Deutsch Wikipedia
FIMO — ist eine Modelliermasse, die von der Firma Eberhard Faber GmbH hergestellt wird. Laut Herstellerangaben besteht Fimo aus PVC und phthalatfreien Weichmachern. Inhaltsverzeichnis 1 Verwendung 2 Gesundheitsrisiken 3 Siehe auch 4 Referenzen … Deutsch Wikipedia
Fimo — Saltar a navegación, búsqueda El término fimo puede referirse a varias elementos: Según el Diccionario de la Real Academia, fimo, (Del latín fimus) es un sinónimo de estiércol o cieno. También fimo es una conocida marca alemana de masa o pasta de … Wikipedia Español
FIMO — contumeliae causâ perfundendi Duces Principesque viros, consuetudo, memoratur l. 1. §. 11. ff. de extr. crim. Pauli Sent. tit. 4. l. 5. suggeritqueve exemplum Bibuli Consulis, Plutarch. in Pompeio. Vide supra Canitus et infra in verbo Iacere.… … Hofmann J. Lexicon universale
fimo — s. m. Pasta de modelar usada geralmente para manufaturar acessórios ou pequenos objetos. ‣ Etimologia: alemão FIMO, marca registrada … Dicionário da Língua Portuguesa
fimo — s.m. [dal lat. fimus o fimum ], lett. [escrementi animali] ▶◀ (non com.) grassume, letame, stabbio, sterco … Enciclopedia Italiana
fimo — (Del lat. fimus). m. Estiércol, cieno … Diccionario de la lengua española
fimo — {{#}}{{LM F17760}}{{〓}} {{SynF18217}} {{[}}fimo{{]}} ‹fi·mo› {{《}}▍ s.m.{{》}} {{<}}1{{>}} Materia orgánica en descomposición que resulta de la mezcla de excrementos de animales con materias vegetales, y que se usa como abono: • El jardinero echó… … Diccionario de uso del español actual con sinónimos y antónimos
FIMO — Formation initiale minimale obligatoire La Formation initiale minimale obligatoire (FIMO) est, en France, une attestation obligatoire pour les personnes débutant dans le transport de marchandises ou de voyageurs avec des véhicules des permis de… … Wikipédia en Français
fimo — ► sustantivo masculino AGRICULTURA Abono consistente en excrementos de animales y restos vegetales. SINÓNIMO estiércol * * * fimo (del lat. «fimus») m. *Estiércol o *excrementos. ≃ Fiemo. * * * fimo. (Del lat. fimus). m. Estiércol, cieno. * * * ► … Enciclopedia Universal